Mens eg gjekk der var det som eg høyrde røysta til Anton, den gamle klassekameraten min, som ropte på meg. Men i staden for å stoppe og høyre kva han eventuelt hadde å seie meg, skynda eg meg vidare og stansa ikkje før eg kom til nærmaste kafé. Men i dag angrar eg og tenkjer ofte at kanskje kunne livet mitt vore annleis om det verkeleg var Anton eg høyrde den gongen og eg ikkje hadde hatt så dårleg tid.
3 comments:
Anton, ja, han hadde eg gløymt. Han gjorde vel ikkje så mykje av seg, eigentleg?
Det kan vel kanskje også seiast om visse andre?
Nokon bestemt du tenkte på?
Post a Comment